red-bird-never-dies

Big, green iris vainly tried to see something in space. Nothing, only the faint movements of light, changing into the gray shadows. He felt characteristic, metallic taste I his mouth. Even the air seemed to be heavier and more dense than usual. His hands burned because of the bites. He did it himself. He had never thought he would be able to do it, but yes. Jaeger thought that a hidden skill of every human is crossing imposed barriers. He recently doubted the existence of unbearable pain. He was able to withstand so much, but still felt weak. In terms of both mental and physical. Of course, there would admit to it, because ... why? Eren didn'

Zielone tęczówki na próżno próbowały dostrzec coś w przestrzeni. Obserwowały nikłe ruchy światła, zlewające się cienie i szarości. W ustach czuł ten charakterystyczny, metaliczny posmak, a nawet powietrze wpuszczane przez spierzchnięte wargi zdawało się być cięższe i bardziej gęste niż zwykle. Dłonie paliły od ugryzień. Nigdy wcześniej nie sądził, że byłby w stanie sam się tak okaleczyć, a jednak. Jaeger zaczynał podejrzewać, że ukrytą umiejętności

Miał przeczucie. Był jak mysz uciekająca z tonącego okrętu, z tą różnicą, że mając świadomość nadchodzącej katastrofy wolał pójść na dno wraz ze statkiem. Wszyscy zdawali się żyć chwilą. Wracając z samej szkoły minęliśmy setki roześmianych twarzy, dziesiątki oczu wlepionych w sklepowe wystawy i niezłe tłumy zgromadzonej w kawiarniach młodzieży. Ludzie emanowali energią życiową, przesłodzeni optymizmem i radością dnia codziennego. On był inny, ju&

 Chciałbym Cię mieć na zawsze. Przesiadywać godzinami na łące, wplątując w Twoje włosy stokrotki, dmuchawce, patrząc jak peszysz się. Jak zawsze. Łapałbym Cię za ręcę udając, że nie chcę niczego więcej. Bawiłbym się, że wszystko mi wolno, Ty byś to znosił z miną spokojną. Tęsknię za wszystkim.  Sposobem w jaki marszczysz nos, czerwienisz się ogromnie, lub podnosisz głos, gdy zbyt blisko przysuwam twarz, aby zaraz...czemu ja nigdy się nie odważyłem? W myślach ca

Litwa w końcu niepewnie kiwnął głową. Zwlekał z tym krótkim gestem dobre kilka sekund, tak jakby analizował konsekwencje mojej ewentualnej pomocy. Ugryzłem się w język, aby nie powiedzieć „jest dobrze, nie martw się”. Cholera, to aż nienaturalne, że po przekroczeniu progu tego dziwacznego domu wszyscy zaczynają odczuwać jakąś irracjonalną potrzebę wzajemnego podnoszenia na duchu. Oni tkwili w tym miejscu już długo i pojmowali pewne zasady. Zasady, które były dla mnie totalnie niezrozumiałe. - Pol...- To

Wróciłem. W poczuciu beznadziejności i pustki, ale jednak...wróciłem. Wyrzuty sumienia rozdzielały mnie od środka na miliardy drobnych kawałków. Byłem wrakiem człowieka. Kłębkiem nerwów, mieszaniną różnych, wykluczających się uczuć i wątpliwości natury...moralnej? Generalnie to nawet nie wiem. Totalnie nie mam pojęcia jak opisać to, co działo się w mojej głowie. W ciągu ostatnich kilku miesięcy...lat? Cholera, totalnie straciłem poczucie czasu! W każdym razie przez cały okres, zdaj